APA GUNA BELAJAR DI UNIVERSITI BERTARAF IVY LEAGUE KALAU DISABOTAJ

Oleh Mansor Puteh 

Saya orang Melayu pertama dan terakhir belajar untuk ijazah Master of Fine Arts in Film Directing di Columbia University di Bandaraya New York yang bertaraf Ivy League, iaitu kumpulan lapan universiti terkemuka dan paling berprestif di Amerika. Kelapan-lapannya ialah Harvard, Princeton, Yale, Cornell, Columbia, Brown, Darthmouth dan UPenn (University of Pennsylvannia). Kesemua universiti ini telah lanjut usia dan terletak di Barat Daya Amerika.

           

Sehingga kini tidak ada sesiapa yang telah belajar dalam bidang ini di universiti bertaraf Ivy League. Mungkin peluang untuk mana-mana pelajar Melayu untuk melanjutkan pelajaran dalam bidang ini di universiti seperti ini amat tipis memandangkan kosnya terlalu mahal, dianggar RM150,000 setahun, sedangkan dia boleh belajar bidang perfileman di Malaysia dengan kos yang begitu rendah sekali.

Soalan saya ialah: Kenapa ramai pemimpin Melayu khususnya mahu gesa anak Melayu untuk jadi pandai sehingga dapat banyak markah A dalam peperiksaan dan diterima belajar di universiti Ivy League dan Oxbridge (Oxford dan Cambridge) di Amerika dan England?

Apa guna mereka memeras otak mendapat tempat belajar di situ dan apabila mereka balik ke tanahair, mereka dipinggir. Bukan itu sahaja, pihak kerajaan dan agensi kerajaan sabotaj mereka. Mereka tidak diberi tempat sewajarnya, sebab kebanyakan pegawai di kementerian dan agensi kerajaan yang berkenaan tidak ada kelayakan ulung dari mereka, jadi sarjana Ivy League ini mudah disabotaj begitu sahaja.

Adakah ini caranya untuk pemimpin Melayu mahu bangunkan bangsa, dengan hanya meloangkan slogan kosong mahu melihat anak bangsa maju dalam bidang pendidikan dan mereka disabotaj kemudian itu?

Jadi, apa guna galak anak Melayu belajar di universiti Ivy League dan Oxbridge dan universiti terutama di dunia?

Dimana tempatnya anak-anak Melayu yang ada kelayaan dari 10 universiti utama itu sekarang?

Dan kenapa tidak ada seorang naib-chanselor di universiti awam yang mempunyai pendidikan dari universiti Ivy League dan Oxbridge? Mereka sepatutnya dipilih dari kalangan mereka yang telah mempunyai ijazah dari mana-mana universiti ini, dan tidak dipilih dari mana-mana, asalkan mereka selesa dengan kumpulan pemimpin Melayu sahaja.

Memang payah mahu berhubung dan berkomunikasi dengan anak Melayu lulusan dari universiti seperti ini, sebab mereka tidak mempunyai sikap dan semangat yang sama dengan orang Melayu lain yang mempunyai kelayakan akademik biasa.

Mereka telah menunjukkan kesungguhan untuk berjaya dalam bidang yang diceburi, dan tentu sekali kalau mereka diberi tempat dan penghargaan, mereka boleh menjayakannya.

Itulah sebabnya kenapa perusahaan filem kita lesu; ia hanya rancak kalau dihitung dengan jumlah filem yang diterbitkan, tetapi dengan tidak mengambil kira siapa yang menerbitnya dan jenis filem yang diterbitkan samada ia boleh menaikkan imej Melayu dan menyebar syiar Islam atau sebaliknya.

Berapa ramai pengarah Melayu yang telah kerajaan dan agensi filemnya hantar berkarya di Hollywood supaya kita boleh guna sistem mereka untuk menerbit filem-filem tentang sejarah dan kisah Melayu untuk pengedaran ke seluruh dunia?

Pengarah filem Cina dari Hong Kong, Taiwan dan Negeri Cina telah berjaya memecah tembuk dan berkarya di Hollywood dan mereka terbit filem-filem tentang pahlawan mereka.

Oleh sebab itu bangsa Cina dikenal diseluruh dunia dan mereka tidak boleh diperkotak-katikkan oleh pihak di barat.

Bangsa Melayu berjumlah besar tetapi ia tidak wujud di dunia. Orang di luar negara tidak kenal siapa itu Melayu. Sebab kita tidak ada penonjolan. Kita tidak ada tokoh yang dikenali di dunia.

Bangsa Melayu hanya boleh wujud kalau kita terlibat dengan kegiatan penerbitan filem untuk dunia, supaya filem-filem kita diedar ke seluruh dunia dan setaraf dengan filem-filem Hollywood.

Dan caranya ialah untuk melahirkan pengarah filem Melayu bertaraf Hollywood. Dan ini hanya boleh dilakukan kalau kerajaan telah mengguna kepakaran dari mereka yang terdidik dan bukan dari kalangan mereka yang tidak. Mereka yang terdidik ada cadangan yang bernas. Mereka yang tidak terdidik hanya ada cadangan untuk meriuhkan perusahaan dengan kegiatan sosial berkaitan dengan penerbitan filem sahaja.

Soalan akhir saya ialah: Kenapa kerajaan dan pemimpin Melayu sering mahu galak anak Melayu belajar sehingga pandai dan masuk belajar di universiti bertaraf Ivy League dan Oxbridge, sedangkan mereka tidak diberi sebarang perhatian dan penghargaan?

Malangnya mereka tidak disenangi dan disabotaj pula. Adakah ini caranya untuk menjayakan Bangsa Melayu?