BAHAYA DAN KEBURUKAN PENDIDIKAN SEKOLAH VERNAKULAR MANDARIN DAN TAMIL. …LAPAN-PULUH PERATUS PENINGKATAN JUMLAH PELAJAR DI SEKOLAH VERNAKULAR CINA BERBANDING DENGAN PENINGKATAN EMPAT RATUS PERATUS DI SEKOLAH KEBANGSAAN. – BAHAGIAN PERTAMA.

Oleh Mansor Puteh

Kebenaran perkara ini ialah bahawa tidak akan ada apa-apa usaha untuk mendesak penubuhan universiti atau kolej yang menawarkan kursus-kursus dalam bahasa Mandarin atau Tamil sahaja.

Sebab-sebabnya begitu yang jelas, graduan yang faseh berbahasa Mndarin atau Tamil tidak mempunyai nilaipasaran yang tinggi kecuali kalau mereka mahu mendapat pekerjaan di Negeri Cina atau India.

Bolehkah kita melihat universiti dengan nama-nama ini dalam masa terdekat: Universiti Mandarin Malaysia (UMM) atau Universiti Tamil Malaysia (UTM)? Tentu tidak.

Namun, semua pelajar-pelajar bukan-Melayu yang dipaksaka untuk memasuki sistem persekolahan kebangsaan di peringkat universiti dengan banyak mengadu tidak dapat tempat belajar di universiti tersebut atau IPTA lain.

Jika sistem persekolahan negara tidak baik, mengapa bersusah payah untuk belajar di universiti-universiti kebangsaan dimana bahasa utama atau pengantarnya adalah Bahasa Melayu dan bukan Mandarin atau Tamil seperti di sekolah vernakular?

Yang sebenar adalah bahawa sekolah vernakular hanya baik sebagai sekolah awal diperingkat sekolah rendah sahaja.

Inilah yang menyebabkan ramai ibu-bapa Cina dan Tamil berfikir bahawa dengan mengantar anak-anak mereka ke sekolah seperti itu, anak-anak mereka akan fasih dalam bahasa Mandarin dan dapat menulis di dalamnya, di samping mengekalkan identiti dan budaya mereka.

Tetapi malangnya, ramai kanak-kanak Cina dan orang dewasa telahpun dan rela ‘menolak’ identiti Cina mereka dengan menganggap personaliti yang sama sekali berbeza dengan banyak dengan ramai diantara mereka 'menolak' nama Cina mereka sendiri ibu-bapa mereka telah diberikan mereka.

Mereka gembira juga untuk menukar warna rambut mereka dan cuba untuk melihat barat.

Sebuah stesen radio Mandarin mempunyai penyampai radio atau 'DJ' yang menggunakan nama-nama bahasa Inggeris walaupun mereka mungkin bukan berugama Kristen.

Tetapi apa sahaja kenyataan yang bukan Melayu mempunyai tentang sekolah-sekolah kebangsaan dan sekolah-sekolah vernakular mereka sendiri akan hilang apabila orang Melayu telah mencapai pegangan ekuiti 30% ekonomi negara dan apabila penduduk Melayu telah mencapai 80% daripada jumlah penduduk di negara ini dimasa hadapan.

Namun demikian sekarang inipun bahasa Mandarin atau Tamil tidak relevan untuk sektor awam.

Jadi tidak hairanlah kenapa tidak ramai bukan Melayu boleh memasukinya kerana mereka tidak mahir dalam bahasa itu walaupun banyak dari mereka yang mempunyai pendidikan universiti, namun pemahaman mereka terhadap Bahasa Melayu adalah ala kadar dan sukar untuk mereka guna untuk berkomunikasi dengan masyarakat Melayu dan bukan-Melayu lain secara sosial dan untuk berkomunikasi secara rasmi.

Malaysia akhirnya boleh menjadi seperti negara Siam, Filipina, Amerika, dan United Kingdom yang mempunyai jumlah penduduk kecil Cina atau India yang tidak dapat mendesak untuk mereka diberi tempat belajar dalam bahasa ibunda mereka sendiri di negara-negara tersebut, dan mereka terpaksa biarkan diri mereka 'ditarik' atau ‘diserap’ ke dalam arus perdana masyarakat, dengan mereka mereka juga menerima dengan rela hati ugama kaum majority di sana seperti Thai Buddha atau ugama Katolik dan Kristian.

Buat masa ini, keperluan atau desakan oleh kaum Cina dan Tamil untuk meneruskan perlaksanaan atau kewujudan sekolah-sekolah vernakular di Malaysia masih boleh diterima. Tetapi pentingnya di masa hadapan mungkin boleh dipertikaikan pada masa hadapan apabila suasana politik dan ekonomi Melayu khasnya berubah.

Saya meramalkan sekolah tersebut akan terpaksa diserap ke dalam sistem persekolahan kebangsaan sama seperti kebanyakan bekas Katolik dan Kristian sekolah mubaligh yang tidak boleh terus wujud jika tidak kerana sokongan daripada pelajar-pelajar Melayu yang kini menjadikan jumlah pelajar majoriti.

Pendek kata, sekolah-sekolah ini tidak boleh wujud lagi jika pelajar Melayu tidak mahu belajar dalam mereka lagi.

Orang bukan-Melayu, khususnya orang Cina dan India di Malaysia mestilah bersyukur kerana mereka tidak mengelami nasib seperti saudara-saudara sebangsa dengan mereka di Thailand, Filipina yang telah membuat keputusan untuk menghapuskan sekolah vernakular lama dahulu, sehingga hari ini, penduduk bukan asli mereka diserap sepenuhnya dengan mereka, sehinggakan perdana menteri dan presiden mereka boleh dipilih dari kaum sendiri.

Ramai bukan-Melayu sekarang yang pernah belajar di sekolah vernakular sekarang berasa semakin terpencil.

Mereka boleh menyalahkan ibu-bapa mereka kerana kegagalan mereka untuk mengintegrasikan sepenuhnya dengan masyarakat utama iaitu Melayu dan bukan-Melayu lain, sehinggakan mereka akan selama-lamanya 'dihukum' oleh sarjana atau tokoh kaum mereka sebab telah menyebabkan mereka seperti masih terperap di Hong Kong dan Chennai, seperti yang dapat dilihat oleh kecenderungan mereka untuk perkara-perkara berkaitan dengan apa yang berlaku di Hong Kong dan Chennai.

Anda boleh melihat bagaimana terdapat kumpulan-kumpulan kecil orang Cina dan India yang kebanyakannya bergaul sesama sendiri seperti mereka hidup dalam dunia khayalan dengan pemikiran dan perasaan mereka membuat mereka rasa seperti mereka berada di Hong Kong dan Chennai. Mereka tidak mempunyai orang Melayu sebagai rakan-rakan karib.

Malah anak-anak ahli-ahli politik bukan-Melayu juga tidak diketahui mempunyai anak-anak dan cucu-cucu yang terlibat dalam kegiatan seni dengan rakan-rakan keturunan Melayu.

Saya boleh memberitahu samada mereka itu tidak mempunyai rakan-rakan dikalangan kaum Melayu atau tidak, dengan mengkaji jenis rancangan Melayu di televisyen yang mereka tonton dan pergi ke panggung wayang untuk melihat filem Melayu. Media Mandarin dan Tamil tidak menggalakkan mereka daripada menghayati kebudayaan dan kesenian Melayu atau kebangsaan.

Di Malaysia, kaum-kaum orang yang berbeza boleh mendirikan sekolah mereka sendiri. Sekolah vernakular Mandarin dan Tamil telah digambarkan sebagai 'sekolah bebas, supaya mereka boleh menegaskan bahawa mereka mempunyai pendirian sebegitu yang kononnya bebas dari sokongan kerajaan pusat atau negeri. Tetapi tidak lagi.

Masa telah berubah; apa yang dikenali sebagai 'sekolah bebas’ tidak begitu bebas lagi. Mereka mahu menjadi 'parasit'.

Mereka telah sedar bahawa mereka tidak boleh berdikari lagi dan telah mula atau merayu dan lebih teruk, mula mengancam kerajaan untuk menawarkan mereka 'geran' dan 'insentif' lain supaya sekolah mereka yang menghadapi jumlah pelajar yang kian mengecil untuk tidak runtuh dengan sendiri akhirnya.

Pada masa lalu masyarakat mereka dapat mengekalkan sekolah-sekolah ini, tetapi tidak lagi dan mendapat bantuan daripada kerajaan sebab mereka rasa jijik mendapat dana dari kerajaan selain dari kaum mereka sendiri.

Ini sudah tentu member makna bahawa kedudukan ekonomi masyarakat Cina kini tidak seperti dulu bila ia kuat dan kukuh, oleh sebab kedudukan orang Melayu telah sejak kebelakangan ini menjadi lebih stabil dan kian meningkat dengan jumlah penduduk Melayu juga turut berkembang.

Pelajar-pelajar bukan-Melayu juga sedar tentang perkara atau masalah ini dan ini memberi kesan kepada pemikiran atau ego mereka dan juga kepada guru-guru dan pentadbir sekolah-sekolah tersebut.

Statistik terkini mengenai bilangan murid dalam sekolah Mandarin dan sekolah kebangsaan menunjukkan bahawa penduduk pelajar sekolah Mandarin meningkat sebanyak 80% sejak Merdeka, manakala penduduk sekolah kebangsaan meningkat kepada lebih daripada 400%.

Walau bagaimanapun, sebuah akhbar bahasa Inggeris yang dikuasai oleh orang Cina dengan cepat cuba untuk mengelirukan pembaca mereka dengan mengatakan tentang berapa banyak kemasukan pelajar-pelajar di sekolah Mandarin yang mereka kata atau berbohong, telah meningkat secara mendadak dengan mengabaikan untuk mendedahkan tentang jumlah yang lebih tinggi untuk kemasukan pelajar-pelajar baru ke sekolah-sekolah kebangsaan yang lebih menakjubkan.