MENGGAMBARA DENGAN BAS MENGELILLING AMERIKA YANG SENANTIASA SELAMAT, SELESA DAN SEMPURNA.

Oleh Mansor Puteh

Saya telah banyak kali cuba untuk sarankan agar kerajaan memansuhkan semua permit perkhidmatan bas untuk jarak jauh atau ekspres di Malaysia, dan tubuhkan hanya sebuah bas induk sahaja. Ini cara yang paling ideal dan molek sekali untuk mengatasi semua masalah mengenai perkhidmatan bas yang kurang selamat, selesa dan sempurna seperti yang kita ada di negara ini.

Malaysia bukan sebuah negara besar berbanding dengan Amerika. Tapi mengikut pengelaman saya yang telah beberapa kali menggembara mengelilling Amerika, saya mendapati bahawa negara tersebut hanya mempunyai sebuah syarikat bas sahaja untuk memberi perkhidmatan seluruh negara tersebut.

Syarikat bas tersebut dikenali dengan nama Greyhound. Nama ini terkenal sebagai sebab memberi perkhidmatan bas jarak jauh yang senantiasa selamat, selesa dan sempurna.

Saya harap slogan ini ‘senantiasa selamat, selesa dan sempurna’ dapat juga diguna oleh perkhidmatan bas di Malaysia.

Tidakkah bagusnya kalau perkhidmatan bas jarak jauh di Malaysia dapat disatukan supaya hanya sebuah syarikat sahaja yang memberi perkhidmatan kepada pelanggan, terutama sekali pelancong yang sudah pasti boleh dapat munafaat besar kalau mereka mahu menggembara mengelilling Malaysia, seperti apa yang saya telah alami semasa menggembara mengelillingi Amerika beberapa kali.

Saya tiba di Los Angeles untuk menyertai sebuah pesta filem di St Paul/Minneapolis. Di sinilah di mana sebuah jambatan yang telah runtuh beberapa minggu lalu.

Saya tidak mahu terbang dari Los Angeles setelah tiba dari Kuala Lumpur sebab saya mahu melihat Amerika dengan jarak dekat sambil mengambil gambar.

Dari lapangan terbang Tom Bradley di luar Los Angeles saya telah mendapatkan sebuah bas untuk pergi ke stesen Greyhound di Bandaraya Los Angeles. Di situ saya telah mendapat sekeping tiket berharga US$269 untuk pergi ke St Paul/Minneapolis yang merupakan sebuah bandar berkembar yang dipisahkan oleh Sungai Minnesota.

Dan saya boleh sambung perjalanan dari sini ke Bandaraya New York, setelah habis dua hari di St Paul/Minneapolis untuk menyertai pesta filem yang telah menjemput saya sebab mereka akan menayang filem saya berjudul, ‘Seman’. Dan yang baiknya ialah perjalanan balik dari New York ke Los Angeles adalah percuma.

Petugas di setesen Greyhound memberi saya sekeping tiket yang bersambung sebab perjalanan saya dari Los Angeles ke New York memerlukan saya mendapatkan beberapa perkhidmatan bas, dan saya akan berhenti di St Paul/Minneapolis. Akhirnya tiket saya sepanjang dua kaki.

Perjalanan dari Los Angeles ke St Paul/Minneapolis mengambil lima-puluh-empat jam sementara perjalanan dari sini ke New York pula mengambil tiga-puluh-enam jam.

Saya tidak pernah menaikki bas di mana-mana negara selama ini tetapi saya rasa senantiasa selamat, selesa dan sempurna dengan perkhidmatan yang diberi.

Di Malaysia, saya pernah menaikki bas dari Puduraya di Kuala Lumpur untuk ke Kangar yang mengambil dua-belas jam. Ia adalah satu pengelaman yang teruk. Pemandu memain vidio dengan kuat, untuk menghibur hati mereka. Ini sepatutnya tidak berlaku sebab dalam bas ada beramacam-macam jenis penumpang, ada yang suka dengan bising, dan ada yang tidak. Ada juga anak kecil dan bayi yang tidak boleh diganggu dengan muzik kuat.

Oleh itu adalah tidak masuk akal kalau pemandu bas membuka radio sesuka hati mereka.

Pemandunya tidak memandu mengikut sesuka hati mereka. Mereka tertip dan beri ucapan sebaik sahaja bas mula keluar dari stesen. Mereka tidak memakai pakaian compang-camping, dan berlagak seperti juruterbang.

Dan mereka berkata mereka akan memandu dengan cermat dan tertip dan sesiapa yang ada kemusykilan boleh hubunginya di depan.

Saya dapati bahawa semua pemandu mematuhi kelajuan yang ditetapkan dan walaupun lebuh raya di sini luas dan di kawasan luar bandar terutama sekali pada lewat malam, mereka masih tidak memecut.

Sebabnya ialah mereka kena tiba di setesen di hadapan pada jangka waktu yang ditetapkan jadi mereka tidak boleh memandu dengan cepat atau pelahan.

Dan mereka juga tidak memandu lebih dari masa yang ditetapkan dan syarikat Greyhound menyediakan mereka bilik penginapan di motel dalam perjalanan dimana pemandu baru akan ambil alih.

Ramai penumpang bas turun separuh jalan sementara saya terus sehingga sampai ke New York, jadi saya dapat lihat beberapa orang pemandu yang memandu bas secara bergilir-gilir.

Pemandu bas juga buat perhentian untuk membenarkan penumpang berihat sambil makan di tempat-tempat rehat dan rawat. Dan mereka akan tunggu di luar pintu bas sambil melihat semua pemandu keluar darinya sebelum dia makan.

Sekarang dengan masalah yang dihadapi di Malaysia mengenai perkhidmatan bas yang ramai anggap bertaraf kelas ketiga, adakah susah untuk Malaysia mempunyai sebuah perkhidmatan bas jarak jauh seperti yang terdapat di Amerika?

Tidak.

Kita boleh mempunyai perkhidmatan bas jarak jauh yang baik, seperti yang terdapat di Amerika. Dan kementerian pengangkutan atau kerajaan tidak perlu menghantar mana-mana pegawai untuk pergi ke Amerika untuk mendapat maklumat ini.

Saya harap kerajaaan akan dapat terima saranan saya dan satukan semua syarikat bas jarak jauh untuk disatukan.

Dengan cara ini perkhidmatan bas ini boleh mempunyai satu penonjolan atau imej yang baik. Dan dengan memilikki ratusan bas besar dan seribu pemandu dan pembangu bas yang cekap, mereka boleh mempunyai sebuah maktab dimana mereka boleh memberi kursus panjang dan pendek kepada semua pekerja mereka.

Dan saya tidak setuju kalau perkhidmatan bas dihentikan pada tengah malam, sebab orang awam biasanya mahu ambil kesempatan untuk bermalam dalam bas sebelum tiba di destinasi awal pagi untuk melawat atau bekerja.

Kalau perkidmatan penerbangan serta pemanduan teksi dan kenderaan lain termasuk lori barangan dan pemanduan kenderaan peribadi lain tidak dihentikan pada tengah hari, jadi tidak masuk akal kalau perkhidmatan bas jarak jauh mesti dihentikan.

Lagipun, Semenanjung Malaysia bukannya besar sangat. Dari Johor Baru ke Kangar di Perlis mengambil dua-belas jam dan pemandu bas boleh ditukar separuh jalan.

Lagipun, Greyhound hanya mempunyai pemandu bas untuk mengawal bas dan mereka tidak mempunyai pembantu, seperti yang disarankan oleh beberapa pihak di sini.

Saya biasanya tidur dalam bas dan berhenti di pekan dimana bas berhenti pada awal pagi. Saya akan merayau di pekan atau bandar dimana saya berada untuk menziarahi tempat menarik sambil mengambil gambar. Dan pada waktu malam saya akan sambung perjalanan dan tidur lagi dalam bas.

Dengan ini saya boleh teruskan perjalanan tanpa perlu menyewa bilik hotel.

Stesen Greyhound begitu baik dan lebih mirip sebuah dewan berangkat lapangan terbang yang jauh sekali lebih canggih dari lapangan terbang kos rendah di Sepang.

Saya dapat bayangkan kalau kerajaan terima saranan saya, dan kita mempunyai sebuah syarikat bas untuk perkhidmatan jarak jauh, sudah pasti ia boleb memberi keselamatan, keselesaan dan kesempurnaan kepada semua pelanggan, tempatan maupun luar negeri, dan ini tentu sekali boleh mengurangkan berlakunya kemalangan teruk atau kecil.

Saya penuh yakin ini sahaja caranya untuk kita mempunyai perkhidmatan bas jarak jauh, dan pengelaman saya menggembara dengan Greyhound beberapa kali di Amerika membuktikan bahawa ia adalah cara yang harus dicontohi oleh Malaysia.