AKHBAR DAN MAJALAH CINA DAN INDIA MALAYSIA BOIKOT FILEM DAN MUZ1K MALAYSIA(MELAYU)?:

Oleh Mansor Puteh

Sempena penganjoran persidangan penerbitan Cina di Pulau Pinang yang dirasmikan oleh Datuk Seri, saya ingin kemukakan satu pandangan (observation) tentang perihal tindakan dan kelakuan serta sikap akhbar dan majalah Cina dan India di Malaysia yang langsun tidak pernah menyiarkan berita tentang kegiatan filem dan muzik Malaysia, maksudnya Melayu.

Saya syak ada satu agenda tersorok di kalangan tuanpunya akhbar dan majalah tersebut untuk sengaja tidak mahu memberi publisiti tentang filem dan muzik Melayu (Malaysia) dan sengaja mengempar­gempurkan berita tentang industri filem dan muzik di Hong Kong dan India.

Ini bertujuan untuk mengelakkan masyarakat bukan Melayu menggemari filem dan muzik tempatan, dan disamping itu terus mengagungkan bahan-bahan dari Hong Kong dan India.

Saya perhatikan akhbar dan majalah Cina dan India terbitan tempatan memberi ruang yang luas kepada aktiviti industri filem dan muzik Hong Kong dan India, sehingga masyarakat bukan Melayu tidak didedahkan kepada filem dan muzik tempatan.

Oleh yang demikian saya ingin mencadangkan agar kerajaan atau kementerian tertertentu seperti kementerian dalam negeri (KDN) menggalakkan atau mengadakan peraturan supaya akhbar dan majalah bukan Melayu di negara ini tidak menyiarkan berita tentang kegiatan filem dan muzik asing dan tumpukan perhatian terhadap industri tempatan.

Secara ini masyarakat bukan Melayu khususnya boleh didedahkan kepada filem dan muzik kita. Dan secara tidak langsung memupuk semangat kekitaan dalam pembuatan filem dan muzik nasional.

Ini juga secara tidak langsung boleh menggalakkan masyarakat bukan Melayu memuji hasil tempatan, dan tidak bergantung kepada hasil kreatif luarnegeri, dan bantu menyekat pengeluaran wang ke negara asing. Sehingga kini akhbar dan majalah di Hong Kong dan India tidak pernah menyiar artikel tentang filem dan muzik kita, jadi adalah tidak munasabah kita mendewa-dewakan hasil negara itu.

Dan dalam konteks yang saya, saya ingin mengesyorkan agar akhbar Inggeris di negara ini kurangkan penyiaran berita tentang indusri filem di Hollywood dan muzik Inggeris.

Lama-kelamaan masyarakat Melayu dan bukan Melayu tidak akan gemar menonton filem asing dan mendengar muzik asing, khususnya dari Amerika, Hong Kong dan India. Dengan cara ini masyarakat majmuk boleh meminati hasil kreatif tempatan, yang mencerminkan keperibadian Malaysia dan nilai kita.

RADIO TEMPATAN PUSAT BUDAYA BARAT?

Saya juga perhatikan bahawa stesyen radio kita sudah jadi pusat perkembangan budaya Barat, sebab gemar memainkan muzik Barat dan juruhbahnya lebih berbahasa Inggeris dari Melayu.

Berbanding dengan televisyen, radio kita sudah dijajah oleh Barat secara tidak langsung. Dan kalau yapun, ada syarat mengenakan stesyen radio memainkan muzik tempatan dan mengadakan program dalam bahasa Melayu, ia adalah di masa-masa ‘off-peak’.

Kadang-kala semua stesyen radio kita memainkan muzik Barat sehingga saya rasa keliru samada saya berada di Amerika atau Malaysia

Mengenai ikklan di televisyen dan pawagam, saya ingin mengesyorkan semuanya diadakan dalam bahasa Melayu sebab bahasa ini sudah difahami oleh 100 peratus penduduk, sedangkan bahasa Cina dan India serta Inggeris tidak mempunyai peratus seperti itu.

Jadi, adalah tidak lojik untuk mana-mana syarikat yang mahu terus menggunakan bahasa asing, selain mahu mengenepikan bahasa nasional. Sebab untuk mengiklankan apa-apa barangan maupun perkhidmatan, bahasa Melayu boleh berkesan, dan maksudnya boleh disampaikan, tanpa menggunakan bahasa orang.

BAHASA JAWI:

Sudah tiba masanya syarikat-syarikat Melayu dan kementerian kerajaan serta agensi kerajaan menggunakan bahasa Jiwi disamping bahasa rumi dalam papantanda di bangunan, maupun di dalam ‘letterhead’ untuk memajukan pengunaan bahawa jawi ini, kalau tidak ia akan dianggap

sebagai asing oleh bukan Melayu dan Melayu sendiri.

Saya ingin puji Hongkong Bank yang menggung Jawi di depan bangunan, tapi saya hampa melihat syarikat-syarikat Melayu yang tidak menggunanya.

Libat syarikat Cina, yang sering mengguna bahasa Cina dalam papantanda dan di depan bangunan mereka, dan di kawasan perumahan. Bahkan setidak-tidaknya mereka akan mengguna senibena corak cina, seperti Mines Resort yang pada awalnya menghantar lukisan mempunyai bumbung Melayu,tetapi bila disiapkan bangunan, bumbung itu diganti kepada bumbung ‘lotus’ Cina.

Sebaliknya, syarikat Melayu tidak pernah mengguna senireka Melayu dalam projek perumahan maupun bangunan. Amat kebelakang usahawan Melayu dalam hal ini berbanding dengan usahawan Cina, yang menganggap diri mereka tokoh budaya dan bahasa Cina, sedangkan usahawan utama Melayu yang mempunyai syarikat besar, tidak memainkan peranan seperti itu untuk mempromosi budaya dan bangsa Melayu serta ugama Islam.

Tentu peranan sebagai usahawan untuk mengutip keuntungan sahaja tidak cukup, dan mereka mesti boleh menjadi ‘role model’ yang boleh disegani oleh masyarakat Melayu.

Saya harap pandangan dan cadangan saya dapat pehatian.