DRAMA TELEVISYEN MELAYU PIKAT PENONTON BUKAN MELAYU.

Oleh Mansor Puteh

Tidak dapat dinafikan lagi bahawa sebahagian besar penonton drama Melayu yang disiarkan oleh televisyen khususnya RTM dan TV3 tempatan kini terdiri dari penonton bukan Melayu.

Boleh dikatakan setiap kali drama Melayu disiarkan anak-anak muda bukan Melayu menontonya dengan penuh perasaan. Ini disebabkan cerita yang dipaparkan kian berbentuk berbilang kaurn. Tambahan pula mereka begitu faseh dalam Bahasa Melayu dan dapat memahami perjalanan cerita.

Malah, ada diantara mereka sengaja disuruh oleh ibubapa mereka untuk menonton drama dan filem Melayu yang ditayangkan supaya mereka dapat membaikkan pemahaman dalam Bahasa Melayu.

Tetapi apa yang lebih penting sekali ialah bahan cerita itu relevan kepada kehidupan seharian mereka.

Tidak hairan juga kalau mereka mula rasa begitu dingin dan bosan terhadap drama Inggeris dan juga dari Hong Kong yang kian kurang rnendapat sambutan.

Faktor utamanya- ialah mereka tidak begitu faseh dengan bahasa Inggeris dan tidak begitu ghairah dengan masyarakat dan budaya Hong Kong atau India.

Sebabnya ialah, budaya Hong Kong dan India seperti yang sering dipaparkan dalam siri drama dan filem dari kedua buah negara ini adalah jenis yang kasar. Dan bahasa yang diguna begitu kesat. Tambahan pula, mentaliti pelakon begitu rendah, dan sering bergaduh sesama sendiri tanpa sebab.

Keadaan di mana kaum bukan Melayu begitu asyik sekali dengan filem serta muzik Melayu pernah berlaku di zaman penjajahan dulu, bilamana filem-filem terbitan studio-studio di Singapura mendapat sambutan di kalangan masyarakat berbilang kaurn di negara kita, Malaya ketika itu.

Dan tidak mengejutkan kalau sejarah akan berulang kembali bila persembahan filem dasi rnuzik Melayu, serta drama televisyen dan pentas akan menjadi kegemaran mereka.

Sekira ini berlaku dengan pesatnya, maka bolehlah kita berasa bangga yang akhirnya masyarakat Malaysia sudah mahu menghargai bahan hiburan, kebudayaan dan kesenian tempatan sendiri dan tidak mengangongkan lagi budaya dan bahan hiburan asing.

Kalau keadaan seperti ini berlaku, baru kita boleh berasa bangga dengan kesan sistem pendidikan yang mengutamakan Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantara utama di negara kita, yang mana telah akhirnya rnenyebabkan masyarakat berbilang kaum berasa bangga dengan bahasa nasional kita dan mahu pula bertutur dalamnya.

Sebab kalau ini tidak berlaku maka, bolehlah kita anggap bahawa sistem pendidikan kita sudah gagal, dan usaha kerajaan dan pihak-pihak tertentu untuk membentuk satu masyarakat Malaysia berteraskan pengunaan Bahasa dan kebudayaan dan kesenian Melayu, sama gagal.

Tetapi, mujur ini tidak berlaku. Sebaliknya, apa yang dapat kita lihat ialah suatu perubahan dari segi sikap, minda serta penerimaan di kalangan mereka dari kaum bukan Melayu yang kini sudah tidak kekok terima bahan hiburan Melayu seperti drama televisyen.

Dan kerajaan serta masyarakat, lebih-lebih lagi pihak akhbar tempatan harus mengarnbil iktibar dari perkembangan yang sihat dan positif ini dan terus menggatakkan pembaca serta masyarakat untuk terus memberi sokongan terhadap bahan hibuan tempatan.

Pihak akhbar bukan Melayu, khususnya Cina dan India yang sehingga kimi memandang sepi terhadap bahan hiburan Melayu di televisyen dan pawagam atau pentas, sudah sepatutnya menukar pemikiran mereka, dan turut bergiat memberi promosi dan publisiti terhadap persembahan drama pentas dan televisyen serta filem dan muzik Melayu atau tempatan.

Sehingga kini mereka cuma memberi publisiti dan promosi yang meluas terhadap bahan filem, muzik dan siri dari Hong Kong dan India sahaja, walhal ia adalah terbitan asing.

Saya diberitau oleh rakan-rakan dalam industri filem dan televisyen serta muzik, bahawa setiap kali mereka menjernput pihak akhbar Cina dan India untuk menghadhiri acara persidangan akhbar untuk mengumumkan penerbitan filem atau drama televisyen dan pengedaran album muzik bazu Melayu, tidak sebuah akhbar berkenaan yang datang untuk membuat liputan.

Malah kalau kita perh.atikan bahawa Pesta Filem Malaysia yang telah diadakan lebih sepuluh kali tidak pernah juga diliputi dalam akhbar Cina dan India. Ini termasuk acara persembahan Seri Angkasa dan Anugerah Skrin TV3 dan sebagainya, yang mana tidak juga diliputi dalam akhbar tersebut.

Malah acara rqemperingati kematian P Ramlee juga tidak pernah diliputi oleh akhbar Cina dan India.

Sebaliknya, semua acara dalam industri filem, televisyen dan muzik di Hong Kong dan India sering mendapat liputan meluas dalam akhbar Cina dan India di negara kita. Dan akhbar Cina dan India termasuk Inggeris tempatan akan menghantar wattnawan khusus untuk membuat liputan mengenainya.

Suatu soalan yang muncul di sini ialah: Kenapa agaknya akhbar Cina dan India bersikap begitu dingin sekali terhadap bahan hiburan Melayu dan enggan memberi publisiti dan promosi terhadapnya?

Atau apakah mereka sengaja tidak mahu rnenggalakkan anak rnuda Cina dan India menyukai bahan hiburan Melayu, dan sengaja mahu menggalakkan mereka mpnonton filem dan su^-i drama televisyen dari Hong Kong dan India dan mendengar muzik dari negara-negara tersebut sahaja?

Atau apakah akhbar Cina dan India mempunyai ‘agenda tersorok’ untuk terus mahu berbuat demikian?

Sebaliknya yang menghairankan ialah akhbar serta majalah Melayu begitu ghairah untuk rnemberi publisiti dan promosi kepada bahan hiburan asing seperti dari Hong Kong, India dan Hollywood. Tidakkah ini suatu yang ganjil?

Apa sebabnya akhbar Melayu berbuat demikian?

Sebab ia tidak menguntungkan masyarakat Melayu dan Malaysia. Bahkan kalau hendak dikirakan, kita boleh rasakan bahasa akhbar Melayu dan bukan Melayu kini rasa bangga untuk menjadi agen promosi dan publisiti untuk studio besar di Hollywood, Hong Kong dan India, dan mahu membantu mereka menjual bahan hiburan mereka kepada masyarakat Melayu dan Malaysia.

Tidakkah mereka tahu bahawa tidak ada satupun akhbar di Amerika, Hong Kong atau India yang berbuat demikian dan beri publisiti dan promosi kepada bahan hiburan kita, tidak kira dalam loentuk, filem, drama televisyen dan muzik.

Jadi, kenapa akhbar dan majalah Melayu dan bukan Melayu di Malaysia sibuk sangat dan beri promosi dan publisiti kepada bahan hiburan asing itu?

Pihak kerajaan seharusnya mengambil perhatian dan tidak terus membenarkan keadaan songsang seperti ini berlaku, apabila bahan hiburan tempatan sengaja tidak diberi publisiti dan promosi oleh akhbar Cina dan India, yang cuma mahu memberi publisiti meluas kepada bahan dari Hong Kong dan India atau Hollywood sahaja.

Tentu satu peraturan boleh diadakan di mana akhhar bukan Melayu, khususnya Cina dan India dimestikan untuk memberi ruang dan liputan terhadap industri filem, televisyen dan muzik temaptan, dan sebaliknya mengurangkan liputan terhadap bahan hiburan asing khususnya dari Hong Kong, India dan Hollywood.

Dan adalah menjadi tanggung jawab setiap stesyen televisyen tempatan untuk meneruskan usaha mereka untuk menyiarkan bahan-bahan drama, maupun hiburan yang berbentu berbilang kaum supaya selera semua pihak dapat dilayani.

Bahkan kalau kita pergi menanton filem Melayu di pawagam juga kita akan dapat melihat penonton bukan Melayu yang turut menontonnya, termasuk drama pentas seperti yang diadakan di Panggung Eksperimen dan Matic termasuk persembahan Mak Yong atau Randai dan Bengsawan yang diadakan oleh Akademi Seni . Kebangsaan.

Walaupun setakat ini pihak akhbar bukan Melayu seperti akhbar bahasa Cina dan India tidak memberi publisiti dan promosi kepada persembahan drama Melayu, termasuk filem dan muzik, namun oleh sebab ia begitu meluas disiar dalam akhbar Melayu dan Inggeris, maka mahu tidak mahu anak muda bukan Melayu khusugnya dari kaum Cina ini menjadi tertarik dengan persembahan berkenaan.

Adalah diharapkan di masa-masa depan pihak berkenaan, seperti kementerian kebudayaan, kesenian dan pelancongan serta penerangan atau multimedia akan rnenggalakkan akhbar bukan Melayu iaitu Cina dan India supaya memberi lebih banyak ruang kepada persembahan drama televisyen dan pentas, serta filem dan muzik Melayu supaya pembaca serta masyarakat bukan Melayu akan terus dapat maklumat mengenai perkembangan kebudayaan dan kesenian Melayu, yang mana menjadi teras kepada pembentukan kebudayaan Malaysia.

Sebab kalau ini tidak dapat dilakukan, jadi tidak hairatilah kalau anak-anak muda Melayu dan bukan Melayu, akan tergila-gilakan bahan hiburan asing khususnya dari Amerika, Hong Kong dan India, yang sudah semestinya tidak relevan sekali kepada pembentukan pemikiran serta perwatakan masyarakat kita.

Berbalik kepada masyarakat bukan Melayu, khususn,ya anak muda Cina dan India yang kini sudah menunjukkan minat terhadap bahan hiburan Melayu di televisyen, pawagam dan radio, saya percaya usaha yang lebih gigih harus dilakukan oleh kerajaan, pihak televisyen dan akhbar untuk terus menggalakkan mereka untuk menggemarinya.

Sebab masyarakat bukan Melayu sebenarnya adalah besar dan sokongan yang diberi mereka itu boleh meluaskan pasaran kepada filem dan muzik dan drama televisyen serta pentas Melayu tanpa mengharapkan pasaran luar negeri yang mana rata-rata sukar ditembusi oleh sebab mereka mempunyai bahasa dan budaya yang jauh berbeza dengan kita.

Dan walaupun akhbar Cina dan India tidak menggalakkan mereka untuk merninatinya dengan memberi pendedahan yang cukup, namun dernikian mereka sendiri rasa tertarik dengannya tanpa sebarang paksaan dilakukan.

Pihak penerbit drama televisyen dan filem serta muzik Melayu khususnya harus menjemput dan merayu pihak akhbar Cina dan India untuk menghadhiri acara pelancaran mereka supaya lama-kelamaan mereka itu akan berasa senang dengan bahan hiburan Melayu yang lebih bercorak Malaysia yang mana boleh menarik perhatian penonton filem dan drama televisyen dan pendengar muzik Melayu.

Atau sekiranya pihak akhbar Cina dan India masih berkeras dan enggan memberi liputan kepada bahan hiburan Melayu seperti apa yang berlaku sekarang, penerbit Melayu boleh menembusi ruang mereka dengan membeli Mxan untuk mengumumkan penerbitan filem, drama televisyen atau album muzik baru, supaya akhirnya pembaca akhbar mereka didedahkan kepada perkembangan dalam industri filem, televisyen dan muzik Melayu.

Kerajaan seharusnya boleh memainkan peranan untuk menggesa akhbar Cina dan India supaya membuka ruang kepada industri hiburan Melayu atau ternpatan, dan tidak terus menganggapnya dengan kacamata yang sempit.

Disamping itu, kerajaan juga boleh menggesa akhbar Cina dan India, serta Melayu dan Inggeris supaya kurangkan sokongan mereka terhadap bahan hiburan asing, khususnya dari Hollywood, Hong Kong dan India.

Ini selaras dengan hasrat kerajaan untuk menggalakkan masyarakat tempatan untuk membeli barangan tempatan.

Dan pihak berkenaan seperti stesyen radio dan televisyen dan akhbar dengan syarikat penerbitan muzik boleh mengadakan rancangan untuk menggalakkan anak bukan Melayu menyanyi lagu Melayu di pasaraya dan di stesen radio atau televisyen supaya bakat mereka dapat didedahkan.

Sama juga kementerian pendidikan boleh mengadakan kursus atau aktiviti di sekolah untuk menggalakkan penuntut Melayu dan bukan Melayu untuk menonton drama pentas Melayu.

Lebih baik lagi ialah untuk kementerian pendidikan menggalakkan aktiviti persembahan drama pentas Melayu khusus untuk penuntut-penuntut bukan Melayu di sekolah-sekolah, supaya mereka boleh mengguna bahasa nasional ini secara rela hati dan sesama sendiri.

Pihak Inggeris telah sengaja menggalakkan anak tempatan bergiat aktif dalam bidang teater Inggeris semasa zaman penjajahan dulu, supaya anak Melayu, Cina dan India kita akan meminat! bahasa itu untuk mahu mengguna seharian, seperti apa yang telah berlaku sekarang.

Sekarang ini kita masih dapat menonton drama Inggeris tempatan yang dilakunkan oleh pelakon Melayu, Cina dan India, seperti rnereka menganggap bahawa bahasa Inggeris adalah bahasa ibunda mereka sendiri.

Keadaan seperti ini boleh berlaku di masa depan apabila anak-anak bukan Melayu akan rnenubuhkan kumpulan teater sendiri untuk memberi persembahan dalam bahasa Melayu.

Sekiranya ini berlaku, alangkah baiknya untuk perpaduan negara?