TELEVISYEN MALAYSIA MENNGGALAKKAN SIKAP PERKAUMAN, BUKAN KE-MALAYSIAAN…

Oleh Mansor Puteh

Negara kita sudah mencapai kemerdekaan sejak tahun 1957, dan dalam bulan Ogos depan kita akan menyambut tahun ketiga-puluh-enam tahun kemerdekaan itu. Kerajaan telah menegalakkan pemupukan semangat ke-Malaysiaan di kalangan penduduk yang terdiri dari berbilang kaum, dan semua jentera kerajaan dan swasta digalakkan untuk memainkan peranan untuk mencapai hasrat yang mumi itu.

       Tetapi, cuba kita lihat televisyen kita, iaitu TVl, TV2 dan TV3 dan kita rasa agak hairan kenapa semangat atau hasrat murni kerajaan ini tidak disokong sepenuhnya?

       Malah kita boleh berkata bahawa cara persembahan rancangan di televisyen lebih bercorak perkauman, iaitu ia cuba untuk membahagikan siaran kepada tiga kaum utama iaitu Melayu, Cina dan India. Sementara yang bakinya adalah untuk ‘kaum antarabangsa’ yang berbahasa Inggeris.

       Adakah ini satu caranya bagi kita mengalakkan semangat muhibbah tidak kira kaum, bahasa dan ugama?

       Saya kuatir sekira sistem televisyen seperti ini digalakkan oleh stesyen televisyen itu sendiri, lama-kelamaan masyarakat kita akan turut berfikir dan bertindak mengikut apa yang mereka telah digalakkan iaitu sebagai masyarakat berketurunan Melayu, Cina dan India.

       Pembahagian ruang atau slot menurut perbezaan kaum, bahasa itu cuma boleh menggalakkan masyarakat kita berpecah dari segi hasrat, cita-cita dan lebih dahsyat lain psychologi.

       Dengan masyarakat Melayu asyik dengan drama tempatan dalam Bahasa Melayu, masyarakat Cina pula digalakkan untuk memuja dan memuji persembahan dari Hong Kong dan masyarakat India pula sebegitu asyik dan khayal dengan filem-­filem dari Madras dan Bombay.

       Akhirnya nanti, masyarakat kita mempunyai tiga ‘kiblat’ iaitu masyarakat Melayu dengan Kuala Lumpur, masyarakat Cine dengan Hong Kong dan masyarakat India dengan Madras dan Bombay.

       Apakah ini yang diinginkan oleh kerajaan, iaitu membahagi-bahagikan masyarakat kepada tiga kaum utama? Dan kesan mendalamnya ialah pembentukan mentaliti dan psikologi masyarakat Malaysia yang tidak bersifat Malaysia, tetapi menurut bangsa asal mereka.

       Cuba lihat jadual rancangan televisyen setiap hari, dan kita akan dapat melihat yang ianya dikktegorkan kepada ‘slot Melayu’, ‘slot Cina’ dan ‘slot India’.

      Pembahagian slot-slot seperti yang berlaku sekarang boleh menyebabkan masyarakat kita turut terbahagi. Jadi, di manakah ‘slot Malaysia’ dalam perancangan siaran televisyen kita?

      Saya hairan kenapa keadaan seperti ini telah dibiarkan_. oleh kerajaan sehingga ke sekarang. Yang lebih menghairankan lagi ialah masalah seperti ini tidak langsung wujud di negara kita beberapa tahun sebelizm ini. Cuma sajak beberapa, tahun ini masalah ini kian menjadi-jadi .

      Stesen televisyen tidak segan-silu mengumumkan tentang wujudnya ‘slot Melayu’, ‘slot Cina’, dan ‘slot India’ dalam pembagian rancangan mereka.

      Sepatutnya sekarang ini Malaysia sudah boleh menghapuskan perasaan yang berbentuk perkauman, termasuk jenis persembahan di televisyen serta radio dan lain-lain.

      Keadaan seperti ini juga ujud dalam kegiatan penontonan filem di pawagam dimana kita sering; melihat masyarakat Cina menonton filem dari Hong Kong, dan masyarkat India menonton filem dari Madras, sementara masyarakat Melayu pula menonton filem Melayu atau tempatan.

      Inikah Malaysia yang diidam-idamkan oleh kerajaan? Iaitu sebuah negara, terbahagi kepada tiga kaum, dan tidak bersifat muhibbah dalam segala segi dan kegiatan, serta citarasa.

      Saya lihat kegiatan menonton siri televisyen dan filem di pawagam sebagai ‘barometer’ untuk menentukan samada negara kita benar-benar mempunyai masyarakat yang mengamalkan semangat muhibbah atau tidak.

      Sampai bilakah keadaan seperti ini harus dibiarkan? Kita sudah mencapai hampir tiga-puluh-enam tahun kemerdekaan, dan kita juga sering dengar laongan dari bapak menteri tentang pentinrya untuk kita memupuk semangat muhibah tetapi, stesen televisyen kita yang membahagi-bahagikan penonton serta masyarakat.

      Tidakkah kita boleh mengujudkan ‘slot Malaysia’ atau ‘slot muhibbah’ sekarang setelah begitu lama merdeka?

      Kenapa mesti stesen televisyen kita mendewa-dewakan filem dari Hong Kong dan India untuk menarik perhatian penonton keturunan Cina dan India?

      Adakah keuntungan sahaja yang stesen televisyen itu fikirkan dalam membentuk siaran rancangan, sehingga mereka terlupa akan kesan psikologi yang buruk di kalangan masyarakat kita pada amnya?

      Setiap hari, penonton berbilang kaum akan dipisahkan untuk menonton filem-­filem maupun persembahan lain yang senang sekali dibahagikan dalam petak-petak atau slot-­slot tertentu.

      Lama-kelamaan, penonton dan masyarakat akan turut berfikir dan bertindak mengikut sifat perkauman. Ini disebabkan mereka disajikan dengan rancangan yang khusus menekankan sifat perkauman itu. Dan mereka juga dibesarkan atas dasar perkauman, dan tidak bersifat ke-Malaysiaan atau dalam semangat muhibbah.

      Ini merupakan satu ironi, sebab kerajaan dan masyarakat umum sering meminta agar kita bertindak bukan menurut isiu atau dasar perkauman tetapi atas dasar dan semangat muhibbah dan ke-Malaysiaan.

      Sedangkan televisyen kita pula bertindak sebaliknya, dengan sengaja memisahkan penonton dah masyarakat kepada tiga kaum utama.

      Sekiranya masalah ini tidak dilihat dan diterima sebagai sebuah masalah penting dan ianya juga harus diatasi, saya kuatir ianya akan membuat hasrat kerajaan iaitu untuk memupukkan semanggat muhibbah dan ke-Malaysiaan gagal.

      Sekarang ini kita sering dengar keluhan senaruh pihak yang menyatakan tentang adanya sikap perkauman di kampus di mana penuntut sebuah kaum bergaul dengan penuntut sekaum dengannya sahaja yang di pejabat swasta pula terdapat kelompok-­kelompok perkauman yang begitu ketara.

      Ianya merupakan satu masalah sosial yang besar yang harus diatasi sekarang, dan tidak boleh dibenakkan berterusan. Sama juga dengan masalah di televisyen dimana ‘slot-slot Melayu, Cina dan India’ harus juga dihapuskan sekarang supaya kita dapat melihat pembentukan satu petak atau slot iaitu ‘petak Malaysia’ atau ‘petak muhibbah’.

      Saya percaya petak seperti ini boleh disenangi aleh penonton berbilang kaum sebab mereka juga mempunyai hasrat untuk bergaul dan melihat diri mereka sebagai rakyat Malaysia yang mempunyai semangat muhibbah. Cuma yang menjadi masalah ialah stesten televisyen kita shaja yang mengalakkan mereka itu untuk memikir sebagai orang Melayu, Cina dan India.

      Sampai bilakah masalah seperti ini harus berlaku?

      Lebih dahsyat lagi pula bila terbaca dalam akhbar apabila pemimpin parti politik bukan Melayu mendesak kerajaan dan stesen televisyen supaya membanyakkan lagi program India atau Cina supaya masyarakat mereka boleh mendapat penghiburan.

      Mereka cuma memikirkan kepentingan diri mereka sendiri dan tidak kepentingan negara dan masyarakat umum.                      

      Saya percaya dan yakin bahawa persembahan di televisyen tempatan kini kedang bertukar corak dan siaran luar negeri terutama sekali dari Hong Kong dan India sudah boleh dikurangkan atau dihapuskan samasekali. Dan ramai masyarakat India dan Cina sandiri sudah mula senang dengan rancangan tempatan walaupun dalam bahasa Melayu.

      Jadi, adalah penting sekiranya ‘slot-slot Cina dan India’ itu juga dikurang atau dihapuskan, supaya ‘petak Malaysia’ dan ‘petak muhibbah’ berteraskan dengan pengunaan Bahasa Melayu dan persembahan yang memaparkan masyarakat berbilang kaum dalam semargat muhibbah diperbanyakkan.

      Tetapi, sekiranya pemimpin parti politik; bukan masih mahu manegesa kerajaan supaya membanyakkan rancangan dalam bahasa Tamil atau Kantonis dan Mandarin dan sebagainya, nampaknya, mereka Cuma mementingkan kehendak diri sendiri atau kaumnya sahaja dan tidak negara amnya.

      Ini juga bakeh menggalakkan masyarakat Cina dan India belajar dan memahami Bahasa Melayu dan boleh bertutur dengan baik dan sempuma tanpa pelat atau tersilap sebutan.

      Disamping itu mereka boleh juga digalakkan untuk berfikir bukan dari segi kaum apakah mereka, tetapi sebagai rakyat Malaysia.

      Televisyen boleh memainkan peranan penting untuk menggalakkan semangat muhibbah. Tetapi, sekira ianya masih dengan ‘slot-slot Melayu, Cina dan India’, saya tidak yakin mereka boleh membantu kerajaan untuk menjalinkan semangat muhibbah di kalangan penonton dan masyarakat.

      Penuntut-penuntut dari darjah satu sehingga ke universiti bertutur dalam Bahasa Melayu sebab mereka menuntut mengguna bahasa itu. Tetapi, apabila mereka pulang ke rumah, mereka disajikan dengan persembahan yang bersifat perkauman.

      Jadi, tidak hairanlah kalau penuntut di peringkat kelas menengah atas juga tidak faseh berbahasa Melayu, walaupun dia mencapai kepujian dalam bahasa itu. Ini disebabkan mereka pulang ke rumah dan mula disajikan dengan siaran dari Hong Kong atau India, dan langsung tidak digalalakkan untuk menonton drama tempatan.

      Siaran televisyen sehingga kini cuma digunakan untuk memberi hiburan sahaja. Malah sejak televisyen diperkenalkan kepada manusia, ianya adalah alat hiburan semata-mata. Tetapk, sejak beberapa tahun lalu, ianya sudah digantikan dengan fungsi penyebar maklumat dan pengetahuan.

       Di Malaysia pula, selain memainkan peranan menyebar maklumat dan pengetahuan, kita boleh juga mergguna medium televisyen itu khusus untuk mengatasi masalah sosial kita yang begitu ketara iaitu mergatasi masalah perkauman dan tidak mengalakkannya seperti yang berlaku sekarang.

       Televisyen di negara kita boleh ditukar corak persembahanrya dan fungsinya juga harus disesuaikan dengan masalah yang dihadapi di negara kita, dan ia boleh digunakan untuk menghapus semangat perkauman dan menggalakkan semangat muhibbah.

       Persembahan drama dan hiburan yang sesuai sekali ialah yang bersifat muhibbah di mana terdapat semua kaum mengambil bahagian. Khususnya drama-drama Melayu dimana terdapat watak-watak India dan Cina seperti yang sebenamya berlaku di manar-mana dalam pengelaman kita sekarang.

       Tetapi, yang menyedihkan ialah drama Melayu cuma memaparkwn watak Melayu sahaja, dan ini dengan tidak sengajarya mengalakkan penerbit India dan Cina untuk menghasilkan drama-drama Cina dan India mereka, yang langsung tidak mempunyai watak Melayu.

       Drama-drama Cina dan India itu memang merupakan drama tempatan, tetapi ianya tidak mempunyai nilai atau semangat Malaysia. Ini bererti bahawa ianya bertujuan untuk memisahkan masyarakat kepada kaum utama, dan ianya tidak berbeza dengan drama atau filem dari Hong Kong dan Madras yang sering ditayang di peti televisyen kita.

       Kerajaan harus mendesak supaya stesen televisyen kita merghapuskan ‘slot-slot perkauman’ mereka dan mula membentuk ‘slot Malaysia’ atau ‘slot mubibbah’ demi kepentingan negara. Dan pemimpin parti politik bukan Melayu serta masyarakat umum juga harus berfikir sebagai rakyat Malaysia dan tidak hanya untuk melayan selera sendiri untuk menonton filem dan drama Cina dan India sahaja, tanpa memikirkan masalah sosial yang bakal berlaku akibat pembahagian siaran menurut kaum.

       Kalau dalam kehidupan seharian, kita bergaul dengan masyarakat berbilang kaum kerana mesti drama-drama tempatan pula dibahagi-bahagikan menurut bahasa dan kaum?

       Tentu adu satu format yang boleh digunakan oleh stesen televisyen tempatan untuk membentukkan suatu penyiaran rancangan yang tidak bersifat perkauman atau ‘mono-ethnic’ tetapi berbilang kaum, dalam semangat muhibbah ala Malaysia.